“Ik ben vanaf de jaren zestig actief geweest in het jongerenwerk, onder meer bij trainingsactiviteiten bij het Katholiek Centrum voor Welzijnsbehartiging. In 1978 werd ik bestuurslid van jongerenvereniging Apollo. Die vereniging was in 1968 ontstaan, na de opheffing van het daarvoor nog bestaande wettelijke verbod op homoseksuele contacten met minderjarigen. Ik stuurde informatie over homofilie naar scholen en pastores. Ik benaderde op die manier ook bisschop Simonis en dat leidde tot een enorme rel. Het kwam er op neer dat je wel homofiel mocht zijn, maar dat homoseksueel gedrag niet werd geaccepteerd. Ik werd uitgenodigd voor een gesprek. De bisschop sprak mij niet aan op mijn homoseksualiteit, maar wel op mijn rol bij het KCW. Hij ging verbieden dat kerken en scholen er aandacht aan zouden besteden. De deken was veel ruimhartiger en ook bisschop Ernst nam een genuanceerder standpunt in. In de wijken werkten veel verlichter denkende pastores, met wie ik jarenlang een goede band hield. Simonis werd later opgevolgd door bisschop Bär, van wie werd gezegd dat hij zelf homoseksueel was. Ik bleef nog lang actief bij trainingen en voorlichtingsactiviteiten, tot ik rond 1980 voor mijn werk bij een hoofdkantoor in Amsterdam kwam. Ik heb de kerk later de rug toegekeerd, Amnesty International is nu mijn kerk.”